El 27 xineru de 2014, retomé un blogue que morriera dos años enantes por falta d'enfotu. Nesi momentu concretu, quería sacar a la lluz los mios camientos sobre'l teatru fechu n'Asturies y, sobre too, del fechu n'asturianu. Pero tamién tenía la necesidá de dar a conocer daquellos proyeutos propios y ayenos que m'interesaren, les escritures, les llectures, los enfotos, les peripecies enriba les tables y les sensaciones esperimentaes dende les butaques.
Yera la mio intención, el compartir con aquelles persones que me son afines la mio afición pol fechu escénicu. Mui pocos amigos siguieron esta páxina nes rees sociales; mui pocos me comentaron que sabíen de la so esistencia; y muncho menos s'interesaron por ella dempués de que-yos falara d'ella (y fícelo, con toos, porque yera la mio obra y toi mui orguyosu d'ella). Ye triste querer compartir colos amigos aquelles coses que te presten y qu'estos nun te quieran oyir.
Tampoco quiero olvidar qu'un de los oxetivos d'esti blogue yera sacar a la lluz la importancia social que tuvo'l teatru n'Asturies, como forma d'ociu fechu na tierra por asturianos y p'asturianos. Pémeque hai poques espresiones culturales o d'ociu llariegues que cumplan estos tres requisitos. Pero hai otres espresiones culturales y d'ociu qu'interesen más: ¿cómo va competir el teatru asturianu con Luis Enrique, un cachopu o un conciertu del "Gijon Sound Festival"? Entiéndolo (yo tuve nel conciertu d'Aute la otra selmana).
Anque quiciás, más que ná, la mio intención cabera yera pa cola xente esmolecío, como yo, pola non reconocencia de los drechos llingüísticos de los asturfalantes y pola más que posible desapaición del idioma (de los idiomes) del país. Quería enseñar la vitalidá qu'esti xéneru-y apurrió al idioma asturianu. La música, el deporte y los xuegos o la poesía nun fueron más qu'un sofitu residual al llabor inmensu que tuvo'l teatru (grupal y individual) pa caltener la llingua asturiana viva. Namái nel teatru la xente esperaba a los tipos que falaben asturianu; namái nel teatru se sintía l'asturianu como dalgo propio y non inventao; namái nel teatru s'usaba l'asturianu con normalidá. Pero nun paeció interesar.
Bueno, claro ta. Nun ye la xente quien tien la culpa o responsabilidá última de que los míos oxetivos nun se cumplan: el trabayu taba bien fechu, pero mal orientáu. L'únicu responsable de qu'esto nun furrule nin enganchara colos más que probatibles destinatarios, ye un servidor.
Al final, el proyeutu quedó nuna axenda d'actividaes (de dos, si contamos la reestructuración de l'Axenda y #PaLaReciella), dalgo más intensiva qu'aquelles que puen atopase na rede, pero non muncho más completa, que me llevaba unes cuantes hores selmanales que nun voi poder recuperar (multipliquen 3 hores por 101 axendes y sáquense les conclusiones) de trabayu solitariu (porque colaboración por parte del seutor teatral fue mínima, anque hai esceiciones d'intercambiu qu'agradezco) y qu'acabó por resultame d'una monotonía insoportable. Si pa min ye un callu, ¿cómo nun lo va ser pa los demás?
Asina que llegó'l momentu de poner el pieslle a esta etapa del Teatreru Asturianu. Nun digo que nun vuelva. El teatru ye parte importante de la mio vida y tolos camientos que llevaba dientro y quise sacar, tan vixentes. Pero, de momentu, marcho.
Y esto va permitime sacar tiempu pa dedica-y a la tecla, a la butaca, a la escena, a la direición, a la llucha polos nuestros drechos y, sobre too, a la mi muyer y a la mio fía. Ná ye más importante.
Apago cola reflesión de Voltaire (que ya tenía preparada):
"Cualaquiera que condergue'l teatru, ye un enemigu del so país".
Tamién ye enemigu de mío.
Haya salú.
