Soi Sergio Manuel Buelga Casas y soi teatreru y asturianu.
Teatreru dízse d'aquel qu'usa de la desaxeración como preséu principal pa espresar los sos sentires y los tresmite ensin importa-y que'l restu la xente los tome en serio. Pero tamién axetiva a quien-y presta pola vida l'arte dramáticu, sía dende les tables o dende la butaca, dende la pluma escribana o dende los güeyos llectores. Teniendo en cuenta estes premises, yo soi quíntuplemente teatreru.
Col altor del múltiplu, yá va la mio primer desaxeración del blogue. Nun sedrá la única. Pero nun dexa de ser una realidá.
Soi desaxerádamente teatreru y testerón nel primer sen: nun m'importa un res que nun se me tome en serio cuando falo, porque yo falo pa dexar fuera lo que llevo dientro y ¡allá va pa quien-y pete! Tamién callo y siento lo que dicen munchos y, de cuando en vez, faigo lo apurrío pa de mío.
Soi teatreru proyectáu de segundu sentíu cuando subo al escenariu y cuando los ensayos y cuando nun ensayo, porque da-y vueltes a un personaxe alcuéntrolo de lo más interesante. Ta bien qu'otres llingües tomen posesión de la mío boca, otros vezos camuden el mío cuerpu y otres idegues, a veces tan iguales a les del mío maxín y otres tan estremaes, me quieran de medium.
El tercer sintíu fai de mín teatreru criticón ensin midía más que la del home capaz d'emocionase empatizando colos personaxes que vuelven a la vida o colos momentos que-yos dan nacencia y que siente vergoña ayena delles veces pola falta d'autocrítica de quien perpetra un teatricidiu.
Soi teatreru de word, más que de gansu, al mirar pal cuartu casu, de más idegues que talentu y de más ganes que dedicación y dalgunos testos que pariera n'estáu de gracia van güerfanos pol mundu a la gueta de güeyos.
Y, a la quinta, soi más teatreru que naide nes pallabres escrites d'otros. Imaxinar la escena propuesta, los modos de los personaxes, les entonaciones de les situaciones, la lluz que-yos da o quita la vida... poques coses hai que más me presten. Faigo estragos colos testos dialogaos que s'atreven a cayer ente les míos manes y qu'interpreto a la mío forma, en voz alta o arrequexáu nel maxín. Los míos grandes y almiradísimos collacios requeterelleíos (Paco Q., Félix, Willy, Ramón María, Quique, Miguel M., Antonio B.V., Tennesee, Henrik...) yá saben lo que ye allugase a la mío casa a tomar el café. Con otros ando a la greña, pero tengo bien presente que ye a mín al que se-y escapa la so xenalidá que tanto valoren otros.
Pero tamién soi asturianu. A poques persones conozo que-y tire tanto la so tierra como a mín. Ensin chovinismos, porque de dengún pueblu conozo más xente malo que d'esti que me tocó na llotería de la nacencia. Pero ensin complexos d'inferioridá respeutu a otres cultures, lo que me fai poner en valor la bayura de sentimientos d'un pueblu tan plural n'espresiones que nun alcuentro otru tan teatreru, nel primer aspectu, claro ta.
Y más ye la procedencia, que la folganza, lo que puxó por mín p'abrir esti blogue, que nun ye'l primeru, nin el únicu que tengo ente les manes, pero que van toos al rodiu les míos idegues mui propies y personalistes y de les espresiones d'esta Asturies que tarrezo y amo a l'empar. Tará escritu n'asturianu, porque ye esti idioma'l que-y da personalidá propia al sitiu, ensin necesidá de regalos velenosos, y porque la producción teatral n'elli ta más viva que nunca, pero nun s'usa pa falar de teatru y ye una pena.
Pero nun va ser esti espaciu pa falar de teatru asturiano ná más. Polo menos, eso nun ye la mío primer intención. Quiero faer sitiu a tol teatru que se vive n'Asturies, de producción propia o non, popular o elitista, de costumbres y de vanguardia, endóxenu, patóxenu o foriatu.
Too ello, eso sí, cual caballeru Harlequín lanza en ristre so'l pollín de batalla, dende'l mío puntu de vista testerón y, sobre too, mui teatreru.
Col altor del múltiplu, yá va la mio primer desaxeración del blogue. Nun sedrá la única. Pero nun dexa de ser una realidá.
Soi desaxerádamente teatreru y testerón nel primer sen: nun m'importa un res que nun se me tome en serio cuando falo, porque yo falo pa dexar fuera lo que llevo dientro y ¡allá va pa quien-y pete! Tamién callo y siento lo que dicen munchos y, de cuando en vez, faigo lo apurrío pa de mío.
Soi teatreru proyectáu de segundu sentíu cuando subo al escenariu y cuando los ensayos y cuando nun ensayo, porque da-y vueltes a un personaxe alcuéntrolo de lo más interesante. Ta bien qu'otres llingües tomen posesión de la mío boca, otros vezos camuden el mío cuerpu y otres idegues, a veces tan iguales a les del mío maxín y otres tan estremaes, me quieran de medium.
El tercer sintíu fai de mín teatreru criticón ensin midía más que la del home capaz d'emocionase empatizando colos personaxes que vuelven a la vida o colos momentos que-yos dan nacencia y que siente vergoña ayena delles veces pola falta d'autocrítica de quien perpetra un teatricidiu.
Soi teatreru de word, más que de gansu, al mirar pal cuartu casu, de más idegues que talentu y de más ganes que dedicación y dalgunos testos que pariera n'estáu de gracia van güerfanos pol mundu a la gueta de güeyos.
Y, a la quinta, soi más teatreru que naide nes pallabres escrites d'otros. Imaxinar la escena propuesta, los modos de los personaxes, les entonaciones de les situaciones, la lluz que-yos da o quita la vida... poques coses hai que más me presten. Faigo estragos colos testos dialogaos que s'atreven a cayer ente les míos manes y qu'interpreto a la mío forma, en voz alta o arrequexáu nel maxín. Los míos grandes y almiradísimos collacios requeterelleíos (Paco Q., Félix, Willy, Ramón María, Quique, Miguel M., Antonio B.V., Tennesee, Henrik...) yá saben lo que ye allugase a la mío casa a tomar el café. Con otros ando a la greña, pero tengo bien presente que ye a mín al que se-y escapa la so xenalidá que tanto valoren otros.
Pero tamién soi asturianu. A poques persones conozo que-y tire tanto la so tierra como a mín. Ensin chovinismos, porque de dengún pueblu conozo más xente malo que d'esti que me tocó na llotería de la nacencia. Pero ensin complexos d'inferioridá respeutu a otres cultures, lo que me fai poner en valor la bayura de sentimientos d'un pueblu tan plural n'espresiones que nun alcuentro otru tan teatreru, nel primer aspectu, claro ta.
Y más ye la procedencia, que la folganza, lo que puxó por mín p'abrir esti blogue, que nun ye'l primeru, nin el únicu que tengo ente les manes, pero que van toos al rodiu les míos idegues mui propies y personalistes y de les espresiones d'esta Asturies que tarrezo y amo a l'empar. Tará escritu n'asturianu, porque ye esti idioma'l que-y da personalidá propia al sitiu, ensin necesidá de regalos velenosos, y porque la producción teatral n'elli ta más viva que nunca, pero nun s'usa pa falar de teatru y ye una pena.
Pero nun va ser esti espaciu pa falar de teatru asturiano ná más. Polo menos, eso nun ye la mío primer intención. Quiero faer sitiu a tol teatru que se vive n'Asturies, de producción propia o non, popular o elitista, de costumbres y de vanguardia, endóxenu, patóxenu o foriatu.
Too ello, eso sí, cual caballeru Harlequín lanza en ristre so'l pollín de batalla, dende'l mío puntu de vista testerón y, sobre too, mui teatreru.
